Leonie H., van de inpakafdeling

De nu volgende vertelling kan wat hard aandoen. Harder dan u vanaf deze plaats gewend bent. Echter, De Vaar heeft zich altijd op het standpunt gesteld de hypocrisie rondom erotiek en sex aan de kaak te stellen. Welke tv-omroepen hebben de hoogste kijkcijfers en wanneer? Tien tegen één dat u niet direct "Mag ik even met je praten?" van de heer W. Binnendijk in uw gedachten had. U wordt niet aangevallen; ook al kijkt u naar "Sex, de stand van zaken". U leest dit blad. Zodoende is respect op z'n plaats, voor uw eerlijkheid. Eerlijkheid in elk geval ten aanzien van uzelf. Niet over alles wil De Vaar berichten, uit principe. Maar sommige belevenissen worden wel beschreven; eveneens uit principe. Voor het hiernavolgende beroept de auteur zich op artikel 7, lid 1 van de Nederlandse Grondwet:

Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.

Een soort van misthoorn loeide knalhard. De enorme echo knalde drie, vier keer van de ene tegen de andere muur. Iedereen in de enorme hal scheen het golvende geluid te volgen. Vrijwel direct daarna legden ze het werk neer en begonnen te lopen. Leonie vroeg zich af waar ze allemaal naartoe gingen. De werkelijk onafzienbare stoet trok door de fabriekshal. Het niet-onaardig uitziend meisje liet zich door de menigte meevoeren. Ze keek nog even naar de plek waar ze zojuist waslijnsnoeren had ingepakt. Niet zonder trots zag ze de vier dozen die naast de inpaktafel op de grond stonden. Toen keek ook zij weer voor zich uit en schuifelde voort. Het was Leonies eerste dag, dus ze had met geen mogelijkheid kunnen weten waar de anderen naartoe gingen. Het viel haar op dat niemand sprak. Ook keek niemand naar links of naar rechts.

De stoet ging naar buiten. Dit was een andere poort als die waardoor ze een paar uur eerder de hal binnen was gegaan. "Nee, dit is duidelijk de achterkant", bedacht het meisje zich. Het miezerde een beetje. Leonie keek naar haar voeten. Ze liep over brokkelig beton. Daar waar de bovenlaag eraf was gebarsten, kon de jonge vrouw grote, afgesleten kiezels zien zitten. Van haar vader wist ze dat alles kan slijten. "Als je er maar lang genoeg over loopt", hoorde ze hem nog zeggen. Haar vader, een warm gevoel trok door haar lichaam als ze aan hem dacht. Hij had haar vanochtend met de auto weggebracht. Ze bleven net zolang naar elkaar zwaaien, totdat ze de hal naar binnen was gegaan. Zijn kus brandde nog op haar voorhoofd.

Ze liepen langs een braakliggend terreintje dat met de andere kant grensde aan de rivier. Het woeste gras benam Leonie bijna het zich op het water. Ze kon nog net een rivierboot zien varen. Ze had altijd op zo'n boot wilde wonen. Vroeger was ze zelfs lange tijd boos geweest op haar ouders, omdat ze niet op het water was geboren. De groep naderde zwijgend een ander gebouw. Dit zag er oud en verweerd uit, de onderkant alleen. De ramen op de eerste en tweede verdieping waren van dubbelglas. Ook de kozijnen waren nieuw. "Van kunststof", wist Leonie omdat haar ouders ook net de kozijnen hadden laten vervangen. De onderkant zag er groezelig uit. Wat ooit witte verf geweest moest zijn, bladderende nu groezelig-grijs op het al even zo verweerde hout. Een vaal stuk vitrage met bruine schimmelplekken wapperde uit een kapot bovenlichtje. Nee, Leonie vond het maar niets. Toch ging ze als onlosmakelijk onderdeel van de groep mee naar binnen.

Vijf minuten later zat Leonie aan een tafel die leek op een piknicktafel die je weleens ziet op de rustplaatsen langs de snelweg. Leonie kende dit soort tafels wel, maar deze was veel groter. Voor en achter haar stonden er nog twee. Tegenover haar zat een oudere man met een mond-tic. Leonie rilde, want geel-wit slijm trok iedere keer een dikke draad tussen zijn lippen als die ongecontroleerd vaneen weken. Maar niemand anders scheen het op te merken, zelfs niet de stinkende oude vrouwen die aan weerszijden van haar zaten. De ruimte was gevuld met geroezemoes van de vele mensen die aan de vijf ruw-houten picknicktafels zaten. Maar opeens werd het stil, beangstigend stil. Leonie keek om zich heen. Alle andere hoofden staarden strak voor zich uit. Toen keek ze naar boven en zag twee mannen langzaam over de eerste rondgang lopen. Het waren mooie mannen. Ze keken naar beneden, naar haar. Aan de korte kant van de ruimte bleven ze staan en hadden zo uitzicht over de gehele groep. Leonie bleef hen aankijken, maar wist niet of ze haar nu ook nog opmerkten. Zo ver stonden ze van haar vandaan.

"Lieve mensen", schalde één van hen terwijl hij met gespreide armen op de blinkende balustrade leunde. "Voordat jullie gaan eten, willen wij Leonie H. naar boven hebben". Het meisje schrok; dat was zij! Leonie besloot zich niet te verroeren. Ze voelde aan de zwijgende, drukkende sfeer dat haar niet veel goeds te wachten stond. Maar de twee vrouwen naast haar probeerden ongemerkt haar te bewegen om op te staan. Ook de mond-tic tegenover Leonie gaf met wat onduidelijke bewegingen te kennen dat ze gehoor moest geven aan de stem. Zijn mondhoeken waren schoon; op de linkerschouder van zijn groezelige gele polo zat een vochtig plekje.

"Doe wat ze zeggen! Anders krijgen wij niet te vreten", siste één van de buurvrouwen. Langzaam stond Leonie op. Niemand keek naar haar, op de twee mannen na die op de binnengalerij stonden. Ze bleef hen aankijken, onhandig over de vaste bank heen stappend. Het meisje liep in hun richting. Het was doodstil. "Goed zo, kom maar met de trap naar boven", zei de spreker toen ze vrijwel onder de mannen stond. De trap was van roestvrijstaal -ook dat wist Leonieen maakte een halve draai. Halverwege keek Leonie de ruimte weer in en zag dat iedereen nog steeds wezenloos voor zich uitkeek.

De niet-spreker wachtte haar op. Hij lachte vriendelijk en pakte haar bij de schouder. Het drietal liep zo de eerste deur binnen. Net voordat de spreker de deur dichtdeed, hoorde Leonie het geroezemoes weer aanzwellen. Toen was het stil.

"Jij bent dus Leonie", begon de spreker van net. "Ik ben Van B. en de andere man hier is G. Wij zijn jouw directeuren". Leonie staarde naar de punten van haar schoenen. "Je hoeft niet bang te zijn, alle nieuwe meisjes halen we naar boven voor een nadere kennismaking", zei G., "en dat is een hele eer". Van B. gromde wat en zei: "Genoeg daarover. Doe je kleren eens uit Leonie". Het meisje staarde nog steeds naar de grond en begon te wiegen. Ze had dit wel vaker meegemaakt, met de jongens uit de straat. Harry en Bert waren dan altijd heel aardig tegen haar. Maar erna, dan waren ze niet meer zo aardig. En daar was Leonie bang voor; bang dat deze mannen erna niet meer zo aardig tegen haar zouden zijn.

"Nou, waar wacht je nog op", vroeg Van B. ongeduldig. G. suste de boel wat: "Misschien doe je het als wij ook onze kleren uittrekken Leonie?" Het meisje bonkte sneller. De mannen keken elkaar aan. Van B. haalde zijn schouders op en begon aan zijn stropdas te trekken. G. volgde. Een moment later stonden de heren volledig naakt voor het meisje. De stijve pikken trilden tegen de onderbuiken. Leonie was stil. "Nou komt er nog wat van", zei Van B. weer, ongeduldiger. Het meisje zei iets, maar de heren konden haar niet verstaan. "Wat zeg je Leonie", vroeg G. innemend. Zijn college-directeur was ondertussen met zijn eigen pik aan het spelen. "Erna, zullen jullie dan ook lief zijn", zei Leonie wat harder. "Maar natuurlijk meisje. Erna zullen wij juist extra lief voor je zijn", stelde G. haar gerust. Toen ontdeed ook Leonie zich van haar kleren.

Van B. ging op het bankje liggen. Leonie zag dat zijn pik nu recht naar boven stond. G. ging naast hem staan. Zonder verder wat te zeggen, wist het meisje wat te doen. Ze zakte door haar knieën en bevochtigde de piemels door ze allebei in haar mond te nemen. Ze proefde het sinds lang tijd weer. Harry en Bert smaakten net zo; de smaak van acceptatie. Daarop nam ze in iedere hand een penis en bracht de leuters om en om diep in haar keel. De mannen keken elkaar aan. "Die kan er wat van", hoorde Leonie ze bewonderend zeggen. Dat moedigde het meisje aan nog beter haar best te doen. Ze glimlachte toen ze Van B. hoorde kreunen. "Ho, ho, dat gaat allemaal veel te snel", onderbrak G. en hij deed een stap naar achteren. Met enige tegenzin deed Van B. hetzelfde. Leonie zag dat de norse directeur rilde.

"Ga eens staan. Ik wil wel eens weten of jij ook opgewonden bent", vroeg G. Leonie stond op. Van B. duwde op haar rug zodat moest bukken. Met haar handen ondersteunde de jonge vrouw zich op de grond. Ze voelde de grote mannenhanden haar kontje betastten. Ze gleden door haar bilspleet naar de onderkant van haar lichaam. Ze kreunde toen er eerst één, maar al snel meerdere vingers in haar spleetje gleden. "Ze is echt nat. Dat maken we niet vaak mee", zei G. opgetogen. Hij streelde de binnenkant van haar dijen. Leonie voelde zich helemaal warm van binnen worden. Ze spreidde haar benen nog wat. De mannen konden er zo nog beter bij. En weer kreunde Van B. G. was ondertussen door knieën gegaan en kuste zachtjes haar benen. Nu was het Leonies beurt om te rillen. Zijn haren kriebelden toen hij steeds dichter bij het lekkerste plekje van haar lichaam kwam. Hij likte af en toe. Leonie kreeg er kippevel van. Van B. kneep ruw in haar borsten, maar Leonie begreep waarom hij dat deed. Daarom voelde het prettig aan.

Het meisje slaakte een gilletje toen G. met zijn tong het lekkerste plekje van onderen aanraakte. Ze zakte nog wat door haar knieën. Zijn hele gezicht werd daardoor tegen haar natter wordende schaamstreek aangedrukt. Meteen drong de tong zo diep mogelijk bij haar naar binnen. Het voelde heerlijk, nog lekkerder dan de dingen die Bert en Harry bij haar deden. Van B. was ondertussen achter haar gaan staan. Hij woelde nog steeds door haar volle borsten. Met zijn andere hand wreef hij rustiger over de bovenkant van haar spleetje. Leonie had haar ogen gesloten en liet het met zich gebeuren. Want dat vinden de mannen ook fijn, wist ze.

G., ik hou het niet uit hoor", steunde Van B. Hij pakte het meisje bij haar middel en trok haar met zich mee op het bankje. G. zag het vanaf de grond aan. Hij veegde zijn mond af. "Nou moet je mij in je stoppen", hijgde Van B. die onder Leonie lag. De ademhaling van het meisje ging sneller; op het ritme van de kriebelingen in haar buik. Haar benen bibberden toen zij zich oprichtte om met haar natte spleetje boven de staande penis te komen. Ze pakte de harde vleeslans beet en leidde die voor haar opening. Toen zakte ze weer naar beneden. De piemel van de man drong steeds verder haar lichaam binnen. Ze voelde zich helemaal opgevuld worden en dat benam haar de adem. Ze hapte naar lucht toen ze met haar volle gewicht op hem zat. Leonie wachtte even af wat hij nu weer zou vragen. Maar de bazigste van het tweetal zei niets meer. Bijna automatisch begon Leonie daarom heen en weer te schuren. De onderbuik van Van B. voelde prettig tegen haar kontje.

G. was naast haar gaan staan. Hij hield zijn pik voor Leonies mond. Maar het meisje nam de leuter niet aan. Al heen en weer bewegend liet zijn zich naar achteren zakken. Tegelijkertijd betastte ze haar opgezwollen knopje. G. zag dat het meisje haar ogen sloot. Zo lag nu volledig op zijn collega. Haar hand bewoog steeds sneller over haar schaamstreek, en haar ademhaling versnelde. "Ze gaat komen", riep G.. uit tegen niemand in het bijzonder. Maar dat was voor Van B. overbodige informatie. Het vrouwelijfje drukte zo hard op hem dat hij al sterke vermoedens in die richting had gekregen. Met korte, krampachtige kreuntjes naderde Leonie haar orgasme. G. zag het kutvocht langs de pik van zijn collega lopen. Leonie begon nu ongecontroleerd over heel haar lichaam te schokken. Daardoor gleed de pik uit haar glibberige spleet. Het meisje was al zover heen dat ze Van B. niet hoorde roepen. G. handelde snel door de aalgladde lul van zijn collega direct in Leonies kontgaatje te stoppen. Dat ging wonderwel gemakkelijk. Toen kwam Leonie klaar. Ook Van B. kreunde, maar dat was meer van het ongemak.

Diep zuchtend kwam Leonie weer bij haar positieven. Ze verminderde de druk op Van B.'s lichaam. De mannen wisten niet goed wat ze met deze situatie aan moesten. Leonie nam het initiatief door zich op Van B.'s lichaam om te draaien. Zijn nog steeds hardere penis stopte ze in haar rood-gezwollen vagina terug, terwijl ze haar kontje nu uitdagend opende voor G.'s priklat. "Ongelooflijk", stiette Van B. uit. Zijn vriend kon al helemaal niets zeggen. Vrijwel meteen schoof hij zich in Leonies reteholletje. Haar nauwe gaatje was er wijd en glibberig genoeg voor. Met diepe halen pompte hij zijn staf in en uit haar lichaam. Zijn geilheid bereikte een hoogtepunt. Hij wist dat hij snel zou komen. Uit piëteit met Van B., maar met spijt tot in zijn kriebelende zak, trok hij zich al snel weer uit haar lichaam. Hij haalde Leonie van Van B.'s pik af. "Wat doen je nou", riep die uit. "Het spijt me, maar ik ga zo komen. "Ik dacht dat het nooit zou gebeuren", reageerde Van B. opgelucht, "vanaf het moment dat we hier zijn, sta ik al op springen".

Leonie ging liggen. Ze wist dat de mannen zich op haar zouden gaan aftrekken. En inderdaad, al snel hoorde het meisje boven haar het mannelijk voorvocht soppen op de maat van de rukkende bewegingen. "We gaan het zo meteen op je spuiten. Hoor je dat, Leonie? We gaan het zaad op je lozen", hijgde Van B zichzelf naar het hoogtepunt. "Dat is goed", reageerde Leonie laconiek, "Laat het maar op mij vallen. Dat vind ik wel lekker". Dit was voor G. teveel. Hij kwam klaar. Twee klodders, vlak achter elkaar, vielen op Leonies hoofd. Meteen daar achteraan volgde Van B., wiens zaad dat van G. kruiste. En al het sperma viel recht op Leonies hoofd. Van B. gilde het daardoor uit.

Even later kleedde het meisje zich aan. Ze veegde het zaad uit haar haren. De mannen zaten nog naakt in de luie stoelen. Van B. rookte een sigaar. "Mag ik nou weg", vroeg Leonie bedeesd. Ze wist niet hoe ze nu zouden reageren. "Ja hoor", antwoordde G. "Je bent zelfs voor de rest van de dag vrij. Ik zal je door iemand naar huis laten brengen". "Dat is lief van u", zei Leonie zacht. "Dus toch", dacht het meisje tevreden en ze was blij dat ze hier werkte.

Een aantal maanden later stonden Van B. en G. terecht wegens ontuchtige handelingen met het vrouwelijk personeel. Medewerkers die wegens hun geestelijk onvermogen nimmer zich op deze manier benaderd hadden mogen worden. Zo goed als kwaad dat het ging, legden vijfenveertig vrouwen een belastende verklaring af. Alleen één personeelslid deed dat niet af. Integendeel, ze vond haar directeuren zelfs "aardig" en "lief". Desondanks werden G. en Van B. veroordeeld voor respectievelijk anderhalf en twee jaar gevangenisstraf, waarvan één jaar voorwaardelijk...